Kolor różowy – psychologia, znaczenie i symbolika

Kolor różowy utożsamiamy dziś przeważnie z dziewczęcością, chociaż dawniej nosili go na sobie głównie mężczyźni. Do celów marketingowych barwę tę wykorzystują głównie marki produktów dla kobiet, ale też firmy telekomunikacyjne. Może pobudzać do działania. Róż kojarzymy zarówno z miłością, jak i tandetą. Co to oznacza dla marketingu?

Psychologia koloru różowego

Kolor różowy nie jest kolorem podstawowym. To barwa pośrednia, którą otrzymujemy dzięki połączeniu czerwieni z bielą. Zależnie od nasycenia może mieć więcej właściwości jednej lub drugiej barwy. Mocno nasycony lub, używając potocznego określenia, “wściekły” róż może pobudzać, wzmagać apetyt, działać ostrzegawczo. Im róż jest jaśniejszy, tym bardziej uspokaja. Kolor różowy początkowo był kolorem męskim. Uznawano go bowiem za bledszą wersję koloru dla ludzi majętnych, czyli czerwonego. Mógł być wtedy kojarzony z władzą i luksusem, ale mimo wielowiekowej tradycji różowych, męskich strojów, skojarzenia te nie mają odzwierciedlenia w dzisiejszym postrzeganiu różu, który znany jest jako kolor kobiecy. Kobiety zaczęły nosić różowy dopiero po Drugiej Wojnie Światowej i dopiero wtedy barwie tej przypisano dziewczęce atrybuty. Wynikało to z faktu, że mężczyźni “przejęli” kolor niebieski – niebieskie były stroje robocze, a mundury szaroniebieskie. Kolor różowy to też kolor miłości, przyjaźni i ciepła. Bywa symbolem uniwersalnego szczęścia. W nadmiarze odbierany jest jako tandetny, może zniechęcać. Warto też dodać, że w powstały badania na temat tego, czy kolor różowy może uspokajać… więźniów. Aby to sprawdzić, pomalowano ich cele na różowo i przeprowadzono eksperyment. Wyniki były obiecujące, bo okazało się, że różowy faktycznie może uspokajać, ale nie jest to niestety pewne. Współcześni badacze (tj. grupa psychologów z Ghent University¹) poddają w wątpliwość wyniki przeprowadzonych badań ze względu na zbyt dużą liczbę czynników zewnętrznych, które wpływają na zachowanie więźnia. Kolor krat to tylko jeden z nich.

Znaczenie różowego ze względu na płeć

Różowy to kolor dziewczęcy, ale nie znaczy to, że mężczyźni go nie lubią. Jak podaje Rose Rider ², granice między rolami przypisywanymi płciom rozluźniają się w dzisiejszych czasach. Mężczyźni noszą róż często i chętnie, chociaż ograniczenia społeczne są dalej widoczne. Z kolei Lindsay Kolowich w swojej infografice ³ powołuje się na badania, z których wynika, że 9% mężczyzn uważa różowy za swój najmniej lubiany kolor, a tylko 1% naprawdę go lubi. Co ciekawe, zestawiając ten wynik z preferencjami kobiet, okaże się, że i one nie są tak zakochane w różu, jakby to mogło się wydawać. Tylko 5% przyznało, że to ich ulubiony kolor.

Kolor różowy w marketingu

Mimo przewrotnej historii różu, branding w tym kolorze przyjmują głównie marki kobiece. W ten sposób jasno komunikują swój charakter lub charakter sprzedawanych produktów. Róż znajdziemy więc w drogeriach, np. Hebe, i na opakowaniach produktów kobiecych, np. liczne artykuły Always.

Róż to też kolor dziewczynek. Nic więc dziwnego, że najsłynniejsza marka lalek na świecie i jednocześnie ikona kultury masowej wykorzystuje kolor różowy. Chodzi oczywiście o Barbie.

Ze schematu wyłamuje się sieć telekomunikacyjna T-mobile. Mimo wykorzystania różu w swoim brandingu nie jest odbierana jako infantylna lub typowo kobieca. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że sieć wykorzystała nieoczywisty odcień różu. Podobny do połączenia fuksji i magenty przywodzi na myśl część atrybutów typowych dla koloru fioletowego. Kojarzy się z oryginalnością, kreatywnością i szlachetnością.

Kiedy nie korzystać z koloru różowego?

Kolor różowy nie jest wskazany wtedy, gdy marka kieruje swój komunikat lub usługi do mężczyzn. Należy też używać go z rozwagą, jeśli grupą docelową są osoby starsze. Im wyższy wiek, tym większe ryzyko, że róż zostanie odebrany jako kiczowaty lub drażniący. Warto wziąć pod uwagę także to, czy marce zależy na efekcie pobudzenia. Na przykład róż niekoniecznie powinien dominować w komunikacji firm zajmujących się finansami i prawem, bo ich klienci i tak znajdują się już pod wpływem dużego stresu. Nie potrzebują więc dodatkowych drażniących czynników. Możliwe też, że odebraliby to jako prowokację.